By stał się twierdzą nowej siły – Nasz Dom! Nasz Kraj!

DOBRA ZMIANA

Wygrana sił patriotycznych w 2015 roku dokonała, we współczesnej historii Polski, zasadniczego przełomu. Nasz kraj zawrócił z katastrofalnego kierunku, jaki nadała mu transformacja ustrojowa, zainicjowana Okrągłym Stołem.
Zapoczątkowane zmiany zachodzą w trzech fundamentalnych dziedzinach:

- ideologicznej

- ekonomicznej

- politycznej

W każdej z tych  dziedzin zmiany mają charakter przeciwstawny w stosunku do treści i praktyk III Rzeczypospolitej. Odcinają się przeto ostro od tego patologicznego tworu ustrojowego.

1. W dziedzinie ideologicznej nastąpił odwrót od niszczącego Polskę kulturowo i światopoglądowo post-marksistowskiego, nihilistycznego postmodernizmu.
Zmiana zachodzi w kierunku nawrotu do tradycyjnych treści cywilizacji europejskiej, wywodzących się z greckich zasad prawdy i dobra.

2. W dziedzinie ekonomicznej nastąpił odwrót od niszczącego nasz kraj gospodarczo neoliberalizmu.
Zmiana zachodzi w kierunku gospodarki, w której zasadniczą rolę odgrywa polityka gospodarcza państwa.

3. W dziedzinie politycznej nastąpił odwrót od  „państwa teoretycznego”, czyli od wewnętrznego rozstroju państwa. Nastąpił również odwrót od służalczości w stosunku do silnych ośrodków za granicą.
Zmiana zachodzi w kierunku odbudowy struktur państwowych  i prowadzenia podmiotowej polityki zagranicznej.

 Tym nowym kierunkom odpowiada treść mojej strony internetowej zawierającej ok. sześćdziesięciu cyfrowych broszur. Pierwsza z nich została napisana w 1982 roku i prawie wszystkie wyprzedzają obecne zmiany. Wcześniej teksty te były szeroko upowszechniane w formie drukowanych broszur oraz artykułów prasowych (nie wszystkie są mojego autorstwa) i w jakimś stopniu przyczyniły się do obecnych zmian. W szczególności ma to miejsce w zakresie odrzucenia neoliberalizmu, wprowadzenia polityki gospodarczej państwa, upowszechnienia idei patriotyzmu gospodarczego i nawrotu do akcjonariatu pracowniczego. Mam też nadzieję, że ich treść, udostępniona obecnie na stronie internetowej, może pomóc w doprecyzowaniu i przyśpieszeniu dalszych zmian. Może również ułatwić odcięcie się od patologicznej ideologii i praktyki III RP wielu jej dotychczasowym zwolennikom, zwiedzionym przez potężną antypolską propagandę.

Politycy nie mają zbyt wiele czasu by zgłębiać podstawowe problemy. Nie ma go też większość obywateli. Niezależni analitycy i publicyści wyręczają ich w tym. Rolę taką staram się spełniać od początków stanu wojennego.

Poniżej kilka słów na temat wcześniej wymienionych trzech dziedzin głównych.

Ad. 1. Ideologia

Postmodernizm, wygenerowany głównie przez tzw. „Szkołę frankfurcką”, jest tu czynnikiem najgroźniejszym, najbardziej destrukcyjnym a jednocześnie najmniej (spośród całej wymienionej trójki czynników) uświadamiany. Dopiero stosunkowo niedawno został on nagłośniony polskimi tekstami w Internecie. Jednak przełożenie wiedzy o postmodernizmie na szersze kręgi naszego społeczeństwa jest nadal niewielkie. Przedstawiam go, łącznie z jego korzeniami, w dziale zatytułowanym „Filozofia toksyczna”.

Propagowany przez lewaków z Brukseli postmodernizm nie ma nic wspólnego z tradycyjną kulturą europejską i wchodzi w zakres tzw. „marksizmu kulturowego”, który  można przeciwstawić ekonomistycznemu marksizmowi moskiewskiemu. Jednakże jedno i drugie to marksizm. A Europa Zachodnia, jaką w rzeczywistości ceniliśmy, dołączając do Unii Europejskiej, to Europa tradycyjnych wartości.  Jej, wprowadzona tylnymi drzwiami, nowa odmiana marksizmu  jest nie do przyjęcia. W Unii Europejskiej trzeba jednak pozostać, uzdrawiając ją  we współdziałaniu z oszukanymi obywatelami krajów zachodnioeuropejskich. 

Na ubiegłorocznym spotkaniu w Krynicy, Viktor Orban i Jarosław Kaczyński poruszyli konieczność przeciwstawienia się nihilistycznej ideologii brukselskiej i powrotu do tradycyjnych wartości europejskich. Rozważano terminy „kontrrewolucja” kulturowa lub „rewolucja”. Dobrym terminem jest użyte przez historyka Marka Chodakiewicza określenie „rekonkwista”. Jednakże nie o sam powrót chodzi a również o dalszy rozwój cywilizacji europejskiej, w nawiązaniu do jej korzeni, którym zawdzięcza swe niezwykłe osiągnięcia.

Na gruncie polskim, tradycyjną cywilizację europejską powinniśmy rozwijać w powiązaniu z polską filozofią czynu, którą staram się prezentować w dziale „Filozofia konstruktywna”.

Ad. 2. Ekonomia

Neoliberalizm, łącznie z jego niszczycielskim działaniem, jest wreszcie dobrze rozpoznanym elementem składowym III RP. Dzisiaj  już dobrze rozumiemy destrukcyjny sens haseł: „najlepszą polityką gospodarczą państwa jest jej brak”  czy „kapitał nie ma narodowości”. Zasady te zostały odrzucone w programie  ekonomicznym PiS. Podjęte przez nowy rząd działania zmierzają w kierunku repolonizacji polskiego przemysłu, finansów i mediów.

Neoliberalizm został  wypromowany przez byłych amerykańskich trockistów (którzy stali się później neokonserwatystami) w celu przejmowania gospodarek narodowych przez globalny kapitał ponadnarodowy. Neoliberalizm został dywersyjnie rozpropagowany w Polsce jeszcze przed Okrągłym Stołem i naiwnie przyjęty za własny program przez większość środowiska patriotycznego na zasadzie prawicowości („my prawica a neoliberalizm to też prawica”). Ułatwiło to istotnie destrukcję gospodarki i państwa w czasach III RP.

Tymczasem właściwym programem dla środowiska patriotycznego i dla poprawnej ekonomii, są stosowane skutecznie w świecie zasady, zebrane razem w katolickiej nauce społecznej i zgodne z duchem „Solidarności”. Są to:

- pomocnicza rola państwa    (wzór - kapitalizm typu japońskiego)

- praca podmiotowa                 (wzór - kapitalizm typu niemieckiego)

- akcjonariat pracowniczy      (wzór - Stany Zjednoczone)

- spółdzielczość                          (wzór - kapitalizm typu niemieckiego)

Tematyka ta (zwłaszcza akcjonariat pracowniczy) zajmuje większą część mojej strony internetowej.

Ad. 3. Polityka

Służalczość w polityce zewnętrznej oraz rozkład wewnętrzny państwa („Polska to kamieni kupa”) w III RP były  prostą konsekwencją  neoliberalizmu i postmodernizmu. Neoliberalizm przekształca „klasę polityczną” z grupy służebnej w stosunku do własnego społeczeństwa, w grupę realizującą własne interesy. Postmodernizm ułatwia i utrwala ten proces, wprowadzając programowo relatywizm etyczny i poznawczy.

Po zwycięstwie sił patriotycznych w Polsce w 2015 roku, przystąpiono do odbudowy służb państwowych i reformy skorumpowanego w dużej mierze wymiaru sprawiedliwości. Podjęto aktywną podmiotową politykę zagraniczną, sprzeciwiającą się dyktatowi Brukseli. W szczególności przystąpiono do tworzenia wspólnoty państw środkowoeuropejskich. Wspólnota ta jest naszą racją bytu na równi z racją bytu pozostałych państw tego obszaru, zarówno w stosunku do Moskwy jak i do Berlina.

Dziedzina polityki (poza zakresem pokrywającym się z krytyką neoliberalizmu i postmodernizmu) jest aktualnie skromniej reprezentowana na niniejszej stronie (dział „Polityka”), jednakże w przygotowaniu jest obszerna praca zatytułowana  „Wspólnota Środkowoeuropejska warunkiem odrodzenia Europy”.

* * *

Prezentowana strona nie jest jeszcze w pełni doprowadzona do poziomu, przy którym zamierzałem ja opublikować. Jednakże bieżące problemy, zwłaszcza przystąpienie rządu do realizacji akcjonariatu pracowniczego, skłoniły mnie do jej wcześniejszego udostępnienia. W pierwszej kolejności napisany zostanie nowy wstęp do moich „Tez o Marksie. Rozrachunki z marksizmem” oraz uzupełniony będzie dział zarówno „Filozofia toksyczna” jak i „Filozofia konstruktywna”.

Zamieszczone na stronie broszury można kopiować, publikować na własnych stronach (z podaniem źródła) i przesyłać pocztą elektroniczną.

                                                                                                                                                                                                                                  Jan Koziar